Κανείς μας πια δε περισσεύει
σαν λιγοστεύει η λευτεριά
ο θάνατος μας κανακεύει
κανείς δε περισσεύει πια.

Είχα μοιραστεί με τον αγέρα τα όνειρα μου
στη πιο μεγάλη του θέρους μέρα - τώρα σειρά μου
να ζητήσω από κείνη τη μοιρασιά τα αξόδευτα
για να γλυκάνει η περασιά απ'τα αλυσόδεττα
τότε - είχα ονοματίσει τους εχθρούς μου
πότε - μοιράστηκες το απόσταγμα του νου μου
για να με βγάλεις απ'τη δύσκολη θέση
ότι μισούσα να το κάνω πέρα και να μ’ αρέσει
κι ότι έγινε έγιανε, ότι έλεγε ο καθένας εδώ ξέμεινε
και με όλα αυτά, κοίτα, ο εχθρός μας τι απέγινε
----- Στα σκιερά έκρυβε τη φτήνια του
κι εμείς κάθε τρελός και ξεροκέφαλος τη γκρίνια του
ωραία ν'ανάβουν τα αίματα στης νιότης τα καμώματα
ίσως και τα ατιμώρητα του νου μας τα θολώματα
μα εκεί στα καλουπώματα - δε μας το σφύριξε κανείς
πως όπως στρώσεις - έτσι θα κοιμηθείς.

Κανείς μας πια δε περισσεύει
σαν λιγοστευεί η λευτεριά
ο θάνατος μας κανακεύει
κανείς δε περισσεύει πια .

Χάσαμε τόσους νωρίς - φύγανε τόσοι χώρίς
να μοιραστούνε μαζί μας τον θυσαυρό της οργής
ούτε και τη κρυμμένη αγάπη που’ χαν μέσα τους
έστω - και το καλόφτιαχτο ψέμα τους
πολλές φορές στο πιόμα μας είπε τόσα το στόμα μας
δέκα φορές πιο ψηλά κι από το μπόι μας
άλλα άδικα άλλα δίκαια, μα τώρα σε τούτο το σημείο
κάποια μαζεύουμε δεν κάνουμε ταμείο
τώρα που έχουμε δύναμη, δεν έχουμε περίσεμμα
κάποιους αλήτες τους πλάνεψε το μίσεμα
και με ότι υπάρχει δίπλα μας, στερνή μας ευκαιρία
μουτζούρες να γεμίσουμε τη σύγχρονη ιστορία
έτσι για τα γαμώτο μας, σαν μια ωδή στο τρόπο μας
σαν μια γιορτή ζωής για το ασκάρωτο το κόλπο μας
τώρα που στο θάνατο μας δώσανε λίστα
κάποιους ανήμπορους να βγάλουμε απ’ τη νύστα.