Σε ένα ποτάμι αφέθηκα και πάω
ρέουν οι σκέψεις μου σαν ξεραμένα φύλλα
που λόγο πια δεν έχουν να υπάρχουν
αφού χαθήκαν σε θολά νερά.

Σε ένα βουνό σκαρφάλωσα
να δω τον κόσμο μ’ άλλα μάτια
άδικος κόπος να κοιτάς από ψηλά
όταν ομίχλη έχει σκεπάσει το χωριό.

Μέσα στις λάσπες πέφτω και κυλιέμαι
για να μπορέσω καθαρός να αναδυθώ
δε βρέχει όμως τώρα που εγώ θέλω
για να ξεπλύνω ό,τι βαθιά μου έχει κολλήσει.

Μες τη ματιά σου πνίγομαι και πάλι
όλες οι θάλασσες χύνονται εκεί μέσα
τι χαρμολύπη είναι αυτή που νιώθω
όταν τα βλέφαρά σου ανοιγοκλείνουν.

Άραγε ο άνεμος παίρνει τα μαλλιά σου
ή τα μαλλιά σου φτιάχνουν άνεμο
που αλλού να πάω να σε βρω
τώρα που η ώρα μου τελειώνει.

Σε ένα αστέρι κάνω την ευχή μου
και σε ένα όνειρο εκείνη πιάνει
σε ένα τραγούδι ξεχνάω τι συμβαίνει
ένα τραγούδι ξανά σε ανασταίνει.