Βρήκα μες σε χαρτιά κιτρινισμένα
το σονέτο για κείνη την κυρία,
που ΄ταν τότες κορίτσι, όλο ευτυχία,
τα 18 δεν τα ΄χε δα κλεισμένα!

Κι είν’ από τότες χρόνια 23 –
λιγότερα μητ’ ένα – περασμένα.
Θα ΄χει πατήσει πια τα 41.
Τάχα όμως να ΄χει νιώσει δυστυχία;

Τώρα δε θα ΄ναι πια μητε δροσάτη
μητε και πεταχτούλα μητε νια.
Θα ΄ναι δυσκολοκίνητη, γιομάτη,

μα ακόμα θα κρατεί κι όμορφο κάτι.
"Κλείνω" θα λέει με νάζι "τα εικοσιεννιά".
Μα οι αριθμοί δεν έχουνε σπλαχνιά.