Δύση πρασινοκίτρινη λεκιάζει
της ήρεμης αγάπης τη γλυκάδα.
Που την πηγή της ζήσης μου σταλάζει
στάλα πρασινοκίτρινη. Ζαλάδα

μου `ρχεται στο κεφάλι και με σφάζει
της υποψίας της λάμιας η αγριάδα.
Και κείνη που γι’ αυτή η καρδιά σπαράζει
με πρόδωσε κι αυτή με την αράδα;

Πρέπει ναν το πιστέψω πως εκείνη –
τόσο γλυκιά, τόσο άσπρη, τόσο ωραία! –
μπορεί μια τέτοια φρίκη να μ’ αφήνει;

Θε μου! Πρασινοκίτρινη μια δύση –
τόσο φριχτή, χυδαία μα και μοιραία! –
θα κάμει την αγάπη μας να σβήσει;