Στύλωσα τα μάτια στο απέραντο..
Θυμήθηκα πως σ’ έβαζα στους ώμους,
μωρό χοντρομπαλάτο..
και με πέντε, έξη σακούλες στ’ αδύνατά μου χέρια
–κάνω τον σταυρό μου, πως μπορούσα τότε;
Ήταν η δύναμη της νιότης.
και με τα πόδια πηγαίναμε στη Σαλαμίνα,
στο σπίτι που έκανα με χέρια και με δόντια.
Χρόνια που περάσανε!
Πικρά, μα αγαπημένα.
Τώρα σε βλέπω μπρος μου,
ολόκληρη γυναίκα,
στάχυ καρπερό, μα αγριωπό...
που με παιδεύει από αγάπη..
-έτσι φαίνεται-
και η ζωή μου τραβάει την ανηφόρα...