Σ’ ένα τραγούδι ρίξε με να βαφτιστώ με λέξεις
Εσύ να το διαλέξεις, σαν πρώτη καλημέρα
Με το ραδιοφωνάκι σου που χρόνια έχει κολλήσει
Στο Δεύτερο, στα όνειρα που βγαίνουν στον αέρα..

Λόγια, φωνές κι ονόματα, με τραγουδένια χρώματα
Αυτά που σ΄αφιέρωσα, γιατι βαθιά νου σ’ ένιωσα
Τ΄ακούσαμε στο Δεύτερο νύχτες και ξημερώματα.

Οι στίχοι που σε μάγεψαν, είναι τα ίδια δέντρα
Που ανθίζουνε στην πέτρα και στη βροχή στεγνώνουν
Με δάκρυα χτίζουνε φωλιές, με γέλια τις γκρεμίζουν
Κι όσα ποτέ δεν είδαμε μπροστά μας φανερώνουν.

Το φως που μας μαγνήτισε, δεν ήτανε του ήλιου
Το χέρι είναι του φίλου, που ακουμπάει στον ώμο
Είναι τραγούδι που άστραψε σαν προσευχή στον κόσμο
Κι έφτασε ως στην πόρτα μας με δίχως ταχυδρόμο.