Στο Μπάρι άραξε και πάλι το καράβι
κι’ ο καπετάνιος κατεβαίνει βιαστικός.
Στην αγκαλιά της δυο φιλιά να μεταλάβει
για να μερώσει της καρδιάς του ο καημός.

Διπλοκλειδώνει τη ζωή του μέσ’ στ’ αμπάρι
αυτό το πάθος που τυφλώνει τις καρδιές.
Και μέχρι νάρθει η στιγμή να βγει στο Μπάρι
έχει πετάξει η ψυχή του τρεις φορές.

Κρατάει χρόνια αυτό το πάθος
και ας φωνάζει το μυαλό πως είναι λάθος.
Αθήνα- Μπάρι χωρίς μια στάση,
να ταξιδεύει... μια ζωή δε θα του φτάσει.

Στο Μπάρι νύχτωσε μια νύχτα μεθυσμένη
κι’ ανάβει πάλι όλα τα φώτα η τρελή.
Τα χείλη βάφει βυσσινιά και περιμένει
ν’ ακούσει βήματα και ύστερα κλειδί.

Απόψε έχει ένα φεγγάρι πετιμέζι
απόψε έχει τόση γλύκα στη ματιά
αφού για δύο έχει στρώσει το τραπέζι
ας ήταν λέει να πεθαίναν αγκαλιά.

Κρατάει χρόνια αυτό το πάθος
και ας φωνάζει το μυαλό πως είναι λάθος.
Μ’ ένα καντήλι στο εικονοστάσι,
να περιμένει.. μια ζωή δε θα της φτάσει.