Παράλογες αιτίες παράλογο κενό
γράφω και σβήνω λόγια ξανά χωρίς ειρμό.
Δε θα σου στείλω ούτε το μήνυμα αυτό
μα είναι ότι θέλω απόψε να σου πω.

Ήταν αλλιώς
με τη δική σου την αγάπη η ζωή μου.
Ήταν αλλιώς
να σ’ έχω δίπλα μου μια δύσκολη στιγμή.
Τώρα μετράω στη σιωπή τη δύναμή μου
κι η μοναξιά τη νύχτα με διεκδικεί.

Ήταν αλλιώς
στην αγκαλιά σου ο ύπνος και το ξύπνημά μου.
Ήταν αλλιώς
να σχεδιάζουμε μαζί την Κυριακή.
Τώρα μαζεύω τα κομμάτια απ’ την καρδιά μου
αφού εσύ σε όλα αυτά δεν είσαι εκεί.

Μαζί σου έχω κόψει τελείως επαφές
και μέσα στο μυαλό μου το έκανα σαφές.
Πως πρέπει για ν’ αντέξω να φύγω απ’ το χθες
μα είσαι ακόμα ένα κάρβουνο που καις.

Ήταν αλλιώς
με τη δική σου την αγάπη η ζωή μου.
Ήταν αλλιώς
να σ’ έχω δίπλα μου μια δύσκολη στιγμή.
Τώρα μετράω στη σιωπή τη δύναμή μου
κι η μοναξιά τη νύχτα με διεκδικεί.

Ήταν αλλιώς
στην αγκαλιά σου ο ύπνος και το ξύπνημά μου.
Ήταν αλλιώς
να σχεδιάζουμε μαζί την Κυριακή.
Τώρα μαζεύω τα κομμάτια απ’ την καρδιά μου
αφού εσύ σε όλα αυτά δεν είσαι εκεί.