Τι γύρευε μες στην ομίχλη του ύπνου;

Μαύρη μαντίλα που σκεπάζει τη φθαρμένη όψη,
νύχτα μικρότερη απ’ την άλλη νύχτα.
Κοιμόταν. Δεν ήξερε τι είναι, πώς, πού έρχεται,
δεν ήξερε αυτή τη μυρωδιά, τη ναφθαλίνη του ύπνου.
Σφύριγμα που σφυρίζεται στα ξαφνικά, σαν ένα τρένο
να φεύγει από κάποιον ανομάτιστο σταθμό
ψυχή που ξέχασε προσώρας τον εαυτό της.

Η νύχτα είναι η άμπωτις των ζωντανών.