Πεταλούδα παραστρατημένη
έδραμε ως τη σκάλα, θλιβερά –
το αλαφρό της πέταμα βαραίνει
απ’ τα ζαρωμένα της φτερά.

Είναι Δύση – αλήθεια – ευλογημένη,
ήμερος καιρός, χαρά Θεού...
Κι όλο το από μέσα του σπιτιού
άμοιαστο αντιφέγγισμα λαβαίνει:

Κόκκινος ηλιόγυρος αγάλι
βασιλεύει μες στην εξοχή,
– μες στην ησυχία, που η ανεμοζάλη
την παραμονεύει κ’ η βροχή...

Αύριο θα μαυρίσει μες στο σπίτι,
θα `ρθει ανεμολόι, κι ογρή νοτιά...
Και, ήλιο αποζητώντας και φωτιά,
θα συχνοσπαράζει στον φεγγίτη.

Ρόδα στα ποτήρια πια δε θα `ναι,
μήτε δαυλιά ακόμα στη γωνιά,
κρύες οι φούχτες, δε θα τη χωράνε,
κ’ η καρδιά μας θα `χει παγωνιά.

Κ’ έτσι, σαν την ίδια μας τη νιότη,
τ’ άσπρο της φτερό θα μαραθεί,
όπως έχει η αγάπη μας χαθεί,
κ’ η επουράνια η μνήμη μας η πρώτη...