Αν — λέω αν.
Αν όλα δε συνέβαιναν τόσο νωρίς.
Η αποβολή σου απ’ το Γυμνάσιο στην Ε’ τάξη,
μετά Χαϊδάρι, Αϊ-Στράτης, Μακρονήσι, Ιτζεδίν.

Αν στα 42 σου δεν ήσουν με σπονδυλαρθρίτιδα
ύστερα από τα είκοσι χρόνια της φυλακής
με δυο διαγραφές στην πλάτη σου, μια δήλωση
αποκηρύξεως όταν σ’ απομόνωσαν στο Ψυχιατρείο.
Αν —σήμερα λογιστής σ’ ένα κατάστημα εδωδίμων—

Άχρηστος πια για όλους, στημένο λεμόνι,
ξοφλημένη περίπτωση, με ιδέες από καιρό ξεπερασμένες.
Αν — λέω αν
με λίγη καλή θέληση έρχονταν όλα κάπως διαφορετικά
ή από μια τυχαία σύμπτωση, όπως σε τόσους και τόσους

συμμαθητές, φίλους, συντρόφους — δε λέω αβρόχοις ποσί
αλλά αν
(φτάνει. Μ’ αυτά δε γράφονται τα ποιήματα. Μην επιμένεις.
Άλλον αέρα θέλουν για ν’ αρέσουν, άλλη "μετουσίωση".
Το παραρίξαμε στη θεματογραφία).