Η πολιτεία σβήστηκε κάτω απ’ τη νύχτα.
Κι απόμειναν ελάχιστα φώτα, σπαρμένα εδώ και κει,
μέσα στον μαύρο αγρό τους.

Το φως του τραμ που δείχνει πόσο άδειο είναι το βαγόνι.
Το κόκκινο φωτάκι μιας φάμπρικας που ψηλώνει,
σα μάτι γυμνό,
σα μάτι που του πέσαν τα τσίνορα
που δεν έχει πια κόρη.
Το φως που γλιστρά μεσ’ απ’ τις γρίλιες
σαν το τρεχούμενο νερό μέσ’ απ’ τα δάχτυλα,
όχι καλά κλεισμένα,
(ποιος ξέρει πίσω απ’ τις γρίλιες
ποιοι ζούνε, τι κάνουν;)
Το έρημο φως του δρόμου
που μαζεύει κι απλώνει τις σκιές
αυτών που κάτω του περνούνε.
(Έχει κι ο νυχτοφύλακας το δικό του φανάρι.)
Και πέρα, στο βάθος, σε συντροφιές,
τα φώτα της πολιτείας,
που μοιάζουν διαμάντι τριμμένο
πάνω σε σκούρο απλωμένο βελούδο.