Λες πως αξίζεις γι’ αρχηγός
λες πως μας έμαθες
μην πεινάσεις, μη διψάσεις
να προσέχουμε.
Μη δε σ’ αποκριθούμε.
Λες πως φοβόμαστε
το δυνατό σου χέρι, τη φωνή σου
που μοιράζει αλυσίδες.

Εγώ σ’ ακούω και γυμνάζομαι.
Ρωτώ την πείνα, τη δίψα μου
καλύτερα μαθαίνω.
Έστειλες παθολόγους γενικούς,
στην πράξη τσαρλατάνους να μου πουλήσουνε
βότανα για τους πόνους.
Εγώ πονώ και το τραγούδι
συχνότερα γύρω μου μαζεύει τους φίλους:
Είμαι η χώρα μου
είμαι η δίψα μου
γιατί εγώ το θέλησα.
Είμαι το στόμα του θηρίου
που εσύ φοβάσαι γιατί τραγουδά.

Είμαι της γνώσης η δύναμη
που σκληρά δουλεύει και ψηλώνει.

Είμαι άρρωστη αιώνες τώρα.
Μα χωρίς αμφιβολία
μια συγκεκριμένη περίπτωση.