Είδα τα δυο μάτια σαν δυο κεριά που λιώνουν
το χέρι μου κρατούσες κι είπες πως σε σκοτώνουν.
Πώς να τολμήσω όμως μια ερώτηση να κάνω
ποια μνήμη σε πληγώνει σ’ ακούω μα δε σε φτάνω.

Θυμάμαι που μου είπες, σύντομα θα σε χάσω
και `γω ήμουνα αστείος συζήτηση να αλλάξω .
Πες μου αν είναι η αγάπη το φως από τα άστρα
ή μήπως είναι λάσπη που χτίζουμε παλάτια.

Του κόσμου οι ψηλές πηγές και τα βαθιά ποτάμια
μου άνοιξαν ολόκληρες πόλεις να ταξιδεύω
μα εκεί ψηλά στις κορυφές στων δέντρων την αγκάλη
εσένα φέρνω μέσα μου και σε κρατώ και πάλι.

Ρόδο μου πικραμένο μήλο μου κόκκινο
πάντα θα περιμένω και θα σε καρτερώ.
Μια χούφτα χώμα έχω σφιχτά στα δάχτυλα
για να σε ψάξω πάλι απ’ την αρχή ξανά.

Του κόσμου οι ψηλές πηγές και τα βαθιά ποτάμια
μου άνοιξαν ολόκληρες πόλεις να ταξιδεύω
μα εκεί ψηλά στις κορυφές στων δέντρων την αγκάλη
εσένα φέρνω μέσα μου και σε κρατώ και πάλι.

Αχ τι δίνω για ένα σου φιλί για τα ζεστά σου χείλη
να ανοίξουνε διάπλατα στον ουρανό μια πύλη.