Τον ξέρω από παλιά, τον έχω ονειρευτεί,
ο φίλος μου ο κλόουν δεν έχει κουραστεί
ακόμα καταπίνει, α, μπράβο, τις φωνές,
ακόμα όλα τα δίνει κι ανάβει πυρκαγιές.

Τις φωτιές καταπίνει ο κλόουν,
ό,τι έχει το δίνει ο κλόουν.

Μασάει τα σωθικά του
κι αυτοί χειροκροτούν,
πουλάει τα μυστικά του
κι αυτοί τον τυραννούν.

Δεν αντέχω να ζήσω σαν κλόουν,
τί άλλο πια να πουλήσω, σε ποιον;

Εκείνοι που μ’ ακούν, μου πνίγουν τη φωνή,
δεν έχουν τι να πουν, ακούνε μουσική
και μόνο η μοναξιά κι ετούτη `δώ η φωνή,
κρατάνε τη φωτιά, μη σβήσει και χαθεί.

Πού θα βρω ν’ ακουμπήσω, ποιο φως;
ποιά στιγμή θα κρατήσω και πώς;
ποιά νύχτα θα χωρέσει ετούτη την πληγή,
ποιό στήθος θα μπορέσει ν’ αντέξει στην κραυγή.

Δεν αντέχω να ζήσω σαν κλόουν,
τί άλλο πια να πουλήσω, σε ποιον;

Ποια νύχτα θα χωρέσει ετούτη την πληγή,
ποιό στήθος θα μπορέσει ν’ αντέξει στην κραυγή.

Πού θα βρω ν’ ακουμπήσω, ποιο φως;
ποιά στιγμή θα κρατήσω και πώς;