Του σπιτιού σβηστά τα φώτα,
σε περίμενα στην πόρτα,
σε περίμενα να πούμε
πού το πάμε, πού τραβούμε, αχ.

Δεν μ’ αγαπάς, με κοροϊδεύεις, με γελάς,
δεν μ’ αγαπάς, με κοροϊδεύεις, με ξεχνάς,
όλα σ’ τα δίνω, δεν είσ’ εσύ που αγαπάς,
όλα σ’ τα δίνω, δεν είσ’ εσύ που αγαπάς.

Μείναν έρημοι οι δρόμοι
κι είναι νύχτα κι είμαι μόνη,
πήγε τέσσερις η ώρα
και με πότισε η μπόρα, αχ.

Δεν μ’ αγαπάς, με κοροϊδεύεις, με γελάς,
δεν μ’ αγαπάς, με κοροϊδεύεις, με ξεχνάς,
όλα σ’ τα δίνω, δεν είσ’ εσύ που αγαπάς,
όλα σ’ τα δίνω, δεν είσ’ εσύ που αγαπάς.

Πού να είσαι, πού κοιμάσαι,
δεν σε νοιάζει, δε θυμάσαι,
άρχισε να ξημερώνει
και το φως να με πληγώνει, αχ.

Δεν μ’ αγαπάς, με κοροϊδεύεις, με γελάς,
δεν μ’ αγαπάς, με κοροϊδεύεις, με ξεχνάς,
όλα σ’ τα δίνω, δεν είσ’ εσύ που αγαπάς,
όλα σ’ τα δίνω, δεν είσ’ εσύ που αγαπάς.