Δεν είναι τύχη ότι ζω πιο πέρα

Σκοτείνιασε από την άλλη τη μεριά καθώς κοιτάζω τ’ άσπρα σπίτια
και τα μαύρα σπίτια ποιο χέρι σημαδιακό τώρα θα μ’ αγγίξει;
δαιμονικές κόκκινες ρόδες όλο και κυλάνε
αυτό το σμάρι παιδιών φωλιάζει
κι από ένας θάνατος μες στο κορμί τους
τον κάνανε χαρούμενο στεφάνι
και το χτυπούν με το μικρό το ξύλο
κυλάει κυλάει το τσέρκι,
το κυλάνε κυλάει η ζωή τους ήλιος που τα περονιάζει
καθώς χτυπάνε με το ξύλο τον παγωμένο θάνατο που τρέχει

το πένθος άφωνο κοκάλωσε τριγύρω

δεν είναι τύχη ότι ζω πιο πέρα.