Άκου του φτωχόκοσμου το παλιό βιολί
το χαβά του π’ άρχισε φέτος τον Απρίλη.
Στα σκεβρά κουφάρια μας λυπηρά λαλεί
με της πείνας τ’ άχρωμα και σφιγμένα χείλη.

Φούρνους και μπακάλικα, μπαρ και μαγεριά
τριγυρίζει απέλπιδο τ’ αδειανό στομάχι.
Κουνουπίδια ορέγεται, τρέχει στα χωριά
και στα πράσα γίνεται πεισματώδης μάχη.

Ως κι ο γκιώνης, τ’ άσαρκο κι αχαμνό πουλί,
σαν πιαστεί, στον τέντζερη μαδημένο βράζει
δε γλιτώνει γάιδαρος, γάτος και σκυλί
μα και πάλι ο στόμαχος όσο πάει κι αδειάζει.

Τι κι αν ρίχνει μέσα του το στομάχι, τι;
πράσα και σκουπόσπορο και κεχρί και ρόβη
πιο τραχιά, πιο ζόρικη και πιο δυνατή
κάθε μέρα γίνεται η πείνα που το κόβει.