Γή και νερό, λάσπη η γραφή μου.
Διαθήκη τα γράμματα, τρομάζει η μορφή μου.
Κοίταξε μέσα σου έχεις σφραγίδα.
Σκιές ξοπίσω σου ζητάνε ελπίδα.

Γιός που ξεκίνησε, η λάβα δακρύζει.
Πανίδα τα λάφυρα, το τρένο σφυρίζει.
Ανάγκη που βάλτωσε, κουβάρι οι Θεοί σου.
Φεγγάρια τα όνειρα, ρωγμές της ψυχής σου.

Κλειδί στο πλατύσκαλο , νταμάρι η πόρτα.
Φόβος και δίχαλο του μυαλού μου η ρότα.
Μεθυσμένη η άβυσσος το νου σου σταυρώνει.
Καημοί που τυφλώθηκαν, του λογισμού σου η σκόνη .

Τεντώνει τα όνειρα του ανέμου η γέφυρα.
Τυφώνες και θύελλες τα φτερά μου που ξέφυγα.
Σημάδια σπαρμένα εφιάλτες θερίζουν.
Πουλιά ξεκομμένα τον δρόμο ορίζουν.

Σκαλιά το ταξίδι σου, τη μοίρα σου νιώσε.
Τα νύχια ματώσανε, τα στολίδια σου δώσε.
Κόψε το γόρδιο δεσμό της συνήθειας.
Έφτασες. Μέσα σου ο σταθμός της αλήθειας.