Τούμπα είν’ ο Γιάννης Ζουγανέλης
και τ’ άλλα δυο πνευστά
είν’ ο Σπύρος Αλεξανδράτος
κι ο Παναγιώτης εκεί δα.

Πιάνο ο Σαράντης Κασσάρας
και μπάσο ο Τσεσμελής
και κοντραμπάσο με δοξάρι
ο Ροδουσάκης ο πολύς.

Κι αν ακούσατε κιθάρα ηλεκτρική
λεγόταν Θεολόγος Στρατηγός,
μπουζούκι και λαούτο ο Θανάσης,
του Πολυκανδριώτη ο γιος.

Ντράμερ ο Ταχιάτης κι ο Τσουπάκης
και τ’ άλλα τα κρουστά
μαζί με το σαντούρι,
ο Τάσος Διακογιώργης τα χτυπά.

Στρίβει σαν μελωδία με δύσκολα κλειδιά,
με λόγια που δεν μπόρεσα ούτε τούτη τη φορά.

Αουντουαντάρια, αουνταριά,
προσπάθησα ξανά,
μοιάζει τελείως ξένο
μέσα στο χώρο αυτόν,
μα κάποτε θα `ναι, αχ, πότε θα `ναι
στα χείλη ολονών.

Κι όσοι κρατούν φιλίες
από το εξήντα πέντε
δώδεκα παρά πέντε
έχω κάτι να τους πω.

Αουντουαντάρια, αουνταριά,
θ’ ανταμωθούν ξανά
σε μιαν άλλη ηλικία,
για να το θυμηθούν
κι όσα δηλώσαν και δεν τα δώσαν
όλα θα εκπληρωθούν.