Μόλις έγειρα στο προσκεφάλι,
όλα τα παιδιά βγήκανε στις στράτες,
η ταχεία με τους μετανάστες,
ξεκινά στο σταθμό.

Δίπλα, γάμους έχουνε και πάλι,
τραγουδούν συνέχεια οι καλεσμένοι,
άσ’ τους, Θεέ μου, να `ναι ευτυχισμένοι
κι ας μην είμαι εγώ.

Δεν μπορώ, δεν μπορώ ούτε να κοιμηθώ,
στ’ όνειρό μου να σε φέρω με τα μάτια κλειστά
κι εγώ ν’ αγαπηθώ μ’ ένα μόνο φιλί.

Όλη μέρα η σκληρή η βιοπάλη,
δε μ’ αφήνει ούτε να πονέσω,
μια στιγμή μονάχα να μπορέσω
να σε κλάψω σιγά.

Τ’ ορυχείο σφύριξε και πάλι
για ν’ αλλάξουν βάρδια οι εργάτες,
η ταχεία με τους μετανάστες
πέρασε και βογκά.

Δεν μπορώ, δεν μπορώ ούτε να κοιμηθώ,
στ’ όνειρό μου να σε φέρω με τα μάτια κλειστά
κι εγώ ν’ αγαπηθώ μ’ ένα μόνο φιλί.

Και χωρίς να το θέλει δίπλα ο τυφλός,
πώς με κάνει, Θεέ μου, να υποφέρω,
π’ όλο παίζει σιγά και με σβησμένο φως,
λυπημένος, βιολί,
πώς με κάνει, Θεέ μου, να υποφέρω,
π’ όλο παίζει σιγά λυπημένος βιολί.