Σήμερα θὰ πῶ ταξιδιωτικές μου ἐντυπώσεις ἀπὸ τὴν Ἀλβανίαν. Καί, πρὶν ἀπ’ ὅλα, πρέπει νὰ δηλώσω ὅτι δὲν ὑπάρχει τίποτες εὐκολώτερο, τίποτες ἁπλούστερο, ἀπὸ μία μετάβαση σ’ αὐτήνα τὴ χώρα. Ὅμως, εἶναι ἀπαραίτητο νὰ προσμένη κανείς, γι’ αὐτὸ τὸ σκοπό, τὴ γιορτὴ τ’ Ἅι-Γιαννιού, τὸ καλοκαίρι. Μόνο τότες, σὰ βραδιάξη, ὁ νοσταλγὸς τῶν μακρινῶν τόπων μπορεῖ, πηδώντας τὶς φωτιές, νὰ βρεθῆ σ’ ὅποια πόλη ἔχει ποτὲς του ἐπιθυμήσει.

Ἐγώ, κάποτες, μία μέρα ὀδυνηρῆς μοναξιᾶς, μία μέρα ὅπου εἶχα ζήσει μακριὰ ἀπὸ τὰ πουλιά, πήδηξα, σὰ βράδιασε, τὶς φωτιὲς ποὺ εἶχαν ἀνάψει σὲ μιὰν ὁποιαδήποτε λαϊκὴ γειτονιὰ τῶν Ἀθηνῶν, μὲ τὸ βαθὺ πόθο τῆς Ἀλβανίας μεσ’ στὴν καρδιά μου. Πήδηξα μιά, πήδηξα δυο. Τίποτες. Τὴν τρίτη φορᾶ βρέθηκα ἀπότομα στὸ Ἐλμπασσάν.