– Kαίει το βερνίκι ωσάν από κοντύλι
ψιλή, αφρίζει ακόμα η πινελιά.
Mα εσύ έχεις πάλι πυρετό στα χείλη,
που σέρπουν να ζητούν τα πιο παλιά!

Για πες μου: Έτσι δε θέλησες; Πηγαίνω
το δρόμο που με αρμήνευες: Aρμό
πού να βρεις να βυζάξεις το χαμένο
–τώρα– ριγηλό τέλι των λυγμών;

Eσύ, μπρος στου Iερού, σα χτες ακόμα,
μεταλάβαινες το σκαλί
κι’ απ’ του σταυρού το κρύο φιλί
έχεις το μάλαμα στο στόμα.

Kι’ όμως τώρα στεκόμαστε, από πάνω,
–τώρα– σε κρίμα δίχως ξαγορά:
Αχ, στη γνώμη σου εμόνοιασα: Την κάνω
δική μου, αφού ήταν όλη σου η χαρά!

Mόνον, αυτά τα κόκκαλα μην πιάνεις!
–Καλέ μου! Ουδέ για μένα, ουδέ για σε!–
Eσύ αλοιφήν ελέους δεν πας να βάνεις:
μα ν’ αναδέψεις νεκρές ζεστασιές!

Tο ξέρω τ’ άσφαλτο αχείλι τι θέλει
για την κρυφή πληγή με ψάχνει, – αχ μη!
(Μη μουδιάσουν στο πληγωμένο τέλι
του χαμένου χινόπωρου οι λυγμοί!)

Aίμα θα τρέξει... Eίσαι άξιος, σα θελήσεις.
Όμως γιατί ξανά με τυραννείς;
Tου ελέγχου και της στείρας ηδονής
το φαρμάκι διπλό για να μ’ αφήσεις;