Μέσ’ απ’ τις γρίλλιες τις κλειστές
στην κίτρινη
τη φλόγα
του μεσημεριού
— όταν τ’ αγάλματα σιωπούν
κι’ μύθοι στέργουν —
οι φωνές
δονούν
πρώτα
αχνά
αργά
κι’ ύστερα
βροντερά
και γρήγορα
μεσ’ στο σοκάκι
κι’ αποκαλύπτουν ξάφνου τα αιώνια μυστικά
άλλοτε
— φυσικά —
είν’ τρομερές και φοβερές
σαν τάφοι
κι’ άλλοτε
πάλε
στοργικές
σαν τάφοι πάλι
κι’ ωσάν θωπεία
μακρυών
λεπτών
δακτύλων
και λεν
το κάθε τι
με τ’ όνομά του
λεν το νερό
της βρύσης
στόμα
τα μαύρα
τα ψηλά
τα
δέντρα
λήθη
τη νύχτα μεσ'
στις ρεματιές
Ομφάλη
λεν τα κλαμμένα μάτια
«φίλη»
τα δροσερά άλικα χείλια
φύλλα
τα ερωτικά τα δόντια
εφιάλτη
του έρωτα τα πορφυρά κρεβάτια
αβύσσους
του λιμανιού τα μαύρα
τα νερά
λυχνάρι
και λεν τις
σκουριασμένες άγκυρες
τ’ ονείρου θρήνο
βάζουν πολύχρωμα φτερά
στο θλιβερό
τ’ Ορφέα βλέμμα
στ’ Ορφέα
τα χέρια
βάζουνε βεντάλιες
ξεσκίζουνε
τα φλογισμένα του
φουστάνια
κοσμούν
την κεφαλή του
με νταντέλλες
πολύ λεπτές
(στ’ Ορφέα
την κορφή
μπήγουν
σημαίες)
πετούν μεσ'
στων χρησμών το χάος
αίμα
και ξαναλέν τις
φοινικιές
δαυλιά
στέκουνε με λυγμούς
στη λέξη σφύρα
ονόμασαν σιγή
τη λέξη θύρα
το θάνατο είπαν
μουσική
μεσ’ στα
μηνίγγια
και λένε δάσος
μεσ’ στη νύχτα
την καρδιά
μου.