Στ’ ανοιχτό το παραθύρι,
όπως έλαχ’ έχει γύρει
λυπημένη κοπελιά.

Δεν τη μέλλει πως η αύρα
παίζει και σκορπά τα μαύρα
τα λυμένα της μαλλιά.

Στον αγκών’ ακουμβισμένη,
στην παλάμη έχει γερμένη
την ωραία κεφαλή.

Και βεβαίως δεν το ξέρει,
πως τ’ ολόγυμνό της χέρι
μύριους πόθους προκαλεί.

Η χλωμή μορφή της μοιάζει
το λευκάνθεμο, που σπάζει
του βοριά η ψυχρή πνοή.

Κόρη μόλις στα δεκάξι,
ποια φουρτούνα έχει ταράξει
την αθώα σου ζωή;

Η ματιά σου σε ποια χώρα
ταξειδεύει τόση ώρα
κι αφαιρέθης σκυθρωπή;

Και γιατί τ’ αγνά σου χείλη,
που η χαρά με δαύτα ωμίλει,
τα κλειδώνει η σιωπή;

Από τών ματιών την άκρη
αρμυρή δροσιά το δάκρυ
σιγαλό κατρακυλά.

Πότισμα από τέτοια αυλάκια
κάθε κόρης μαγουλάκια
τα χλωμιάζει τα χαλά.

Κι όταν η καρδιά στα στήθη
αγαπά, μά ελησμονήθη
απ’ εκείνον, που αγαπά,

μόνο αυτή μπορεί να ξέρει
πόσο πάσχει κι υποφέρει
και για τούτο σιωπά.