Δεν ξέρω πώς βρέθηκα εδώ – δε θυμάμαι.
Αντίκρυ μου εφτά παλληκάρια με πρόσωπα μάσκες ανέκφραστες.
Τα όπλα τους στο "παρά πόδα". Αρνούμαι να μου δέσουν τα μάτια.
Ο επικεφαλής του αποσπάσματος παίρνει θέση στο πλάι. Η φωνή του αντηχεί παγερή.

- Πρόόόό σχη!
– Επίίίίίί σκοπώ!

Ασυναίσθητα κλείνω τα βλέφαρα. Όμως δεν ακούγεται Πυρ.
Όταν τ’ ανοίγω και πάλι, βλέπω απέναντι μια μαρμάρινη κρήνη
μ’ εφτά σκαλιστές κεφαλές, απ’ όπου τρέχει γάργαρο νερό.
Ο επικεφαλής έχει σκύψει και πίνει.
Ύστερα σκουπίζει τα χείλη με την παλάμη του,
γυρνά το βλέμμα προς εμένα και χαμογελάει.
Τι περιμένεις; Με ρωτά καλοσυνάτα. Έλα να πιεις νερό να ξεδιψάσεις.
Για τ’ άλλα μην ανησυχείς. Άλλοι φροντίζουν.