Και να θυμάσαι,
γυναίκα εσύ της μνήμης και της ανάγκης
πως ο δικός μας κόσμος
είναι αυτός των κρυφών θεών ο ασύνορος κόσμος,
του χορού των αγγέλων και του ίσκιου των ανθρώπων,
αυτός που μπορούμε με ουρανό να μετράμε
και σε μικρά κρησφύγετα να μοιραζόμαστε.
Και να λογιάζεις,
γυναίκα εσύ της πεθυμιάς και των ονείρων
πως ο δικός μας έρωτας
είναι αυτός της πληρότητας και του δέους,
της αυγής ανασαιμιά, βλεφάρισμα της εσπέρας,
αυτός που μπορούμε με σιωπή να ομολογούμε
και σε εικόνες και σύμβολα να στεγάζουμε.
Για να μην φοβάσαι
τη μοναξιά των απωλειών και των παραιτήσεων,
για να αρνείσαι
τα βέβηλα προσχήματα και τις αδέξιες αποδράσεις
και να συντρέχεις με πλήρη συναίσθηση,
ταίρι εσύ στο προσκύνημα των ειδώλων
και στο μεγαλείο της αιωνιότητας των στιγμών.