Από κρότους δικάνων βουίζει
το ψηλό βουναράκι αντικρύ.
Ο Στρατης με του φέκι μακρύ
απ’ τα όρη γυρίζει.

Απ’ οδόν μακρυνήν επιστρέφει
οπλισμένος ωσάν αστακός
εκορέσθη "πτηναίας"σαρκός
και σφυρίζει με κέφι.

Στη Λαγκάδα περνα κορδωμένος...
ένα ζούδι ξεφεύγει ταχύ!
το σκυλί του αλυχτά. Προσοχή! Θα'ν λαγός ωρισμένως.

Πούθε βρέθη λαγός μες στην Πόλη;
Έχει τάχα ξεπέσει κι αυτός;
Κι ο Στρατής τον σιμώνει σκυφτός να του ρίξει το βόλι.

Του δικάνου ευθύνει την κάνη
που φωτιάς είναι βρύση σωστή
μα δεν πρόφτασε ΜΠΑΜ ν’ ακουστεί κι ένα "νιάου"τον φτάνει.

Ο λαγός, ο λαγός ήταν γάτος
κι ο Στρατής, ο Στρατής τον κοιτά
μια βλαστήμια, βλαστήμια πετά και του δίνει τρεχάτο σ.

Από λόγους και στίχους βουίζει
το ψηλό βουναράκι καρσί.
Γλέντια, φώτα, ψητά και τουρσί
και ορτύκια με ρύζι.