Πάνω απ’ τη μοναξιά της προκυμαίας
σαρώνει ο άνεμος που τώρα πίστεψες
επιβλητικός και σαρκοφάγος σαν ύαινα
προσπαθώντας να παρασύρει μια γοργόνα
που όλο την αναζητούμε σε γαλάζιες σελίδες
βιβλίων και αιώνων – καμιά ένδειξη.

Εύκολα παραβαίνει κανείς τους νόμους της ζωής
όταν η σκέψη ακροβατεί σε σύγχρονες λαιμητόμους
μέσα στην αναγκαστική προσήλωση σε χάρτες παράξενους,
μια χρυσοφόρα φλέβα σε καλεί να την αγγίξεις.

Σύννεφα ενοχής απέπλευσαν απ’ το λιμάνι
φορτωμένα με τοξικά απόβλητα
η φωνή δεν εφάπτεται πια με τη μνήμη
όσων θέλησαν να παραμείνουν διατηρητέες φιγούρες
σε αυλές που ευωδιάζουν από βασιλικό και γιασεμί.
Φωνές, πολλές φωνές σκέπασαν την ομίχλη
κι αυτή εγκαταστάθηκε μόνιμα στα μάτια.