Άργησες και νύχτωσε
κ’ έκλαιγα που ήρθες...

Έρεψαν –και το `ξερες–
τα μωρά στις κούνιες.
Άσπρα τα κροτάφια τους
μαύρες οι καρδιές τους
και στ’ αγνά τους μέτωπα
καταφρόνιας ζάρες.
Τα μικρά χεράκια τους
(το στοχάστης τάχα;)
γρόνθοι πετρωμένοι...

Στέρεψαν –και το `ξερες–
της καρδιάς οι φλέβες.
Στράγγισαν
μαράζωσαν
φύτρα και βλαστοί.

Μα το πείσμα θέριεψε
– Πώς και δεν το νοιάστης;
Πώς και δεν αγρίκησες
απ’ της γης τα βάθια
το μουγκό χοχλάκισμα
της τυφλής οργής;