Χειμώνιασε πια.
Αλλά σήμερα μια λιακάδα αναπάντεχη.
Το ταβάνι σταμάτησε να στάζει.
Μόνο μια διάχυτη μυρωδιά μούχλας
αιωρείται στην αίθουσα.
Τα παιδιά γράφουν,
απορροφημένα απ’ τις σκέψεις τους.
Τα κοιτάζω.
Ένας ήλιος θριαμβευτής όρμησε απ’ τα παράθυρα.
Χρύσισε το χνούδι στ’ αγορίστικα μάγουλα.
Τα μαλλιά του Θανάση έδειξαν πιο ξανθά.
Ένας πυρρός αχνός στεφάνωσε
τις μαύρες σκάλες του Γιώργου.
Ο Χρήστος σήκωσε για μια στιγμή τα μάτια του,
ξαφνιασμένος απ’ το δυνατό φως,
και ξανάσκυψε στην κόλλα του.
Τα κορίτσια, λυτρωμένα ήδη απ’ το άγγιγμα της υγρασίας,
πέταξαν τα πανωφόρια
τέντωσαν τα λυγερά ασχημάτιστα ακόμη κορμιά τους.
Η Λία στερέωσε τα γυαλιά της
με μια κίνηση σαν τη δική μου.
Η Μαρία στερέωσε το χτενάκι της
παίρνοντας μια συνήθεια δική μου.
Η Άννα με κοίταξε και σταύρωσε τα πόδια της,
όπως εγώ.

Την άλλη ώρα θα τους μιλάω.
Θα διαλύομαι σε σαράντα δύο ζευγάρια μάτια,
που θα απορροφούν και θα με αφομοιώνουν.
Έτσι θα με πάρουν μαζί τους.
Και θα με βρουν στα πρώτα τους όνειρα,
στις πρώτες ανησυχίες, στα ερωτηματικά τους,
στο νόημα κάποιων λέξεων
που τώρα τις ψηλαφούν γράμμα-γράμμα
ρουφούν τη μυρωδιά τους
κι η φτωχή τους κάμαρη λαμπαδιάζει.
Δυναμώνουν τα εφηβικά μπράτσα.
Κι η καρδιά δυναμώνει κι αυτή.
Κάτι είναι κι αυτό.
Κάτι είναι.