Στους θρήνους σας στην πρώτη συμφορά
είπα κ’ εγώ του πόνου σας τραγούδι,
μά... η διωγμένη εγύρισε χαρά
φέρνοντας νέο αφάνταστο λουλούδι.
Κ εστέγνωξαν τα μάτια τα θλιμμένα
κι άνθισαν πάλι γέλια αγαπημένα.

Κ’ έλαμψε νέα ολόχαρη ζωή
χαρές κ’ ελπίδες κι όνειρα γεμάτη,
ωσάν λαμπρής ημέρας χαραυγή.
Και όμως... μόνο ειρωνεία κι απάτη
εβγήκαν όλα... που άσπλαχνη ειμαρμένη
φώλιαζε στ’ άνθη σαν οχιά κρυμμένη.

Και μες στην αγαλλίαση το μιαρό
και το φριχτό της έχυσε φαρμάκι
κ’ έδωσε του μαρτυρίου το σταυρό
σ’ ένα αγγελούδι πιο, παρά παιδάκι,
κ’ εγίνετε και σεις μέχρι θανάτου
μάρτυρες στο σκληρό το Γολγοθά του.

Και τώρα που σε μαύρο ωκεανό
ο πόνος την ψυχή σας τη βυθίζει,
ο Γολγοθάς (όπου τον ουρανό
μόνος αυτός με την κορφή του αγγίζει)
άμποτε από το φως του να σας δίνει
λίγη παρηγοριά για ελεημοσύνη.