Ποιος λέει σκληρόν τον Έρωτα
και τον κακολογάει,
τον γλωσσοτρώγετ’ άδικα,
χωρίς να το νογάει.

Παιδί μικρό κι ανήλικο
στης νιότης την ακμή,
με δίχως άλλη μάθηση,
με δίχως δοκιμή.

Γιατί ξοδεύει παίζοντας
περίσσια τον καιρό,
για τούτο δα τον Έρωτα
τον κράζουμε σκληρό.

Ω φρόνιμοι κατήγοροι,
κριτάδες του κοινού,
για κάμετε την κρίση σας
με προσοχή και νου.

Σκληρός αυτός δεν είναι `τος
μόν’ είμαστε σκληροί
εμείς, οπού τον θέλομε
με γνώμη σοβαρή.

Παιγνίδια, φίλοι, ορέγεται
και γέλια σαν παιδί,
φτερά βαστάει κι απέταξε,
ενάντια σαν ιδεί.

Μαζί του παίξε, γέλασε,
αν θες να σ’ αγαπάει,
μην αποστάσεις τρέχοντας
να πας εκεί που πάει.

Ο Έρως είναι ελεύτερος.
Ποτέ σου δεν μπορείς
να τον κρατήσεις σκλάβο σου,
του κάκου το θαρρείς.

Μην τον παντέχεις λαίμαργο
στου Κροίσου τα καλά,
ή πεις του Μέγα Αλέξανδρου
ο θρόνος τον γελά.

Τον διώχνει η σκυθρωπότητα,
το άγριο τον φοβάει,
ευγένεια και αξίωμα
αυτόν δεν τον τραβάει.

Αν έχεις γνώμην άκακη,
χαρούμενη καρδιά,
βαστάς στο χέρι σου άσφαλτα
του Έρωτα κλειδιά.

Κι αν ίσως νιάτα χαίρεσαι,
μ’ αυτόν καλά περνάς,
ειδέ μη βασανίζεσαι,
κι αυτόν τον τυραγνάς.

Και κράζεις υστερώτερα
τον Έρωτα σκληρό,
αντίς να κράξεις άτυχον
αυτό σου τον καιρό.