‘'Γέρε χρόνε,

εσύ που απαλύνεις κάθε πόνο”

πιες και μια γουλιά για το δρόμο

φέγγε μου να περπατώ σωστά.


Κράτα λίγο,

μη μ’ αποπαίρνεις άσε με να μείνω

σιχάθηκα το κόσμο αυτό το γκρίζο

“φέγγε μου να περπατώ σωστά”.


Υπαινίσσεσαι πώς ο κόσμος αυτός πάει να σβήσει,

για το χρήμα πουλάν, ότι είναι το παν, στα κανάλια μιλάν

και οι άνθρωποι πιόνια

παρατάξεις πολλές, να φωνάζουν κι αυτές, “ρε τι γίνεται εδώ;”

μια βουβή τελετή , μια πορεία αρκεί, για να έχεις ψωμί, βγες κι εσύ στο κλαρί.


‘'Γέρε χρόνε,

εσύ που μπαινοβγαίνεις κάθε χρόνο”

πιες και μια γουλιά για το δρόμο

φέγγε μου να περπατώ σωστά.

Κράτα λίγο,

μη μ’ αποπαίρνεις άσε με να μείνω

σιχάθηκα το κόσμο αυτό το γκρίζο

“φέγγε μου να περπατώ σωστά”.


Ποιος ξέρει αν γεννηθήκαμε νωρίς ή πολύ μετά,

από πάνω μας σκοτεινοί καιροί, πουλιά αρπακτικά

πετάνε, ζητάνε περισσότερα

κι ότι νιώθεις να μη το νιώθεις δυνατά

ο χρόνος κυλά μα δε γερνά

o χρόνος γελά στην ύπαρξη μας κοροϊδευτικά.

Είσαι ασήμαντος και δεν τον νοιάζεις

πόσα φράγκα βγάζεις, τι αγοράζεις

ούτε και που τον βάζεις

αστρικά όλοι ενωμένοι μα ταυτόχρονα όλοι τόσο μόνοι βασανιστικά

τα μάτια μας θα κλείσουνε

αλλά ο κόσμος θα συνεχίσει να γερνά και να γεννά κάθε πιθανότητα

καιρός να μάθουμε τι θα πει ενότητα

αλλάζοντας της ζωής τα πρότυπα και το “εγώ”

όσο ο χρόνος θα χορεύει με το σύμπαν το αιώνιο ταγκό.



‘'Φέγγε μου να περπατώ, πίσω να μην γυρίζω''

Όσα και να δω ξανά ποτέ να μη λυγίζω

Δωσ’ μου από τη νιότη σου το πιο καλό παιδί σου

Σπάσε τη σιωπή σου για να γίνω η φωνή σου

Δώσε στα λεπτά ζωή να μοιάζουν με αιώνες

Φέγγε τώρα χρόνε μου να βλέπω στους τυφώνες.