Θα έπρεπε να μ’ έβλεπες τώρα -
τώρα που εγκάρδια γερνώ και εσπευσμένα
λες και με πέρασε ολόκληρη ζωή
με φόρα ασυγκράτητη σε μία μόνο νύχτα
τώρα που έχω επάνω μου ανάγκη πιο πολλή
ένα παράφορα κατάδικό μου βλέμμα
που όλα τριγύρω φυλακή
να χάνονται ισόβια οι φίλοι
κι εσύ ποτέ να μην μιλάς
ποτέ να μην μου γράφεις
– με χόρτασε ο κίνδυνος κι οι λέξεις
κι ίσως να είναι καλλίτερα έτσι
της ερημιάς μας ο υψίφωνος ο ήχος.

Ναι. Θα έπρεπε να μ’ έβλεπες τώρα –
να κλαίγαμε ασυντόνιστα
σαν δυο επίμονες βροχές, ετεροχρονισμένες
που δεν μπορούν ν’ αγαπηθούν στην ίδια πόλη
μ’ ένα φιλί παρεστιγμένο
πιστά να μου κρατάς το στόμα
να μυρίζεις σκόνη και βάλσαμο
να γλείφεις μια χυδαία τερηδόνα των οστών
κι εγώ κορμί σκληρό από γκρεμό και ψέμα
όπως την πρώτη τη φορά να σε μαθαίνω.
Όχι, ψυχή μου. Μην βάλεις ζάχαρη.
Σκέτο τον πίνουνε τον έρωτα
οι μεθυσμένοι.