Έζησα τη ζωή μου στη σκιά ενός άγνωστου δυνάστη
που σκέπαζε το όνομά μου με το κύρος του και
τα λόγια μου τα μοίραζε στο λαό με λίστες δίβουλων μηνυμάτων που τα ήθελε διακηρύξεις.
Έτσι ο κόσμος με ξέχασε.
Δε με βρήκε ποτέ από τότε γιατί
με ρούφηξαν οι χίμαιρες σε χειμαρρώδη δίνη και με ξεβράσανε νωρίς στο συμπαγές ανύπαρκτο.
Έκτοτε παρέμεινε η φαντασία μου σαν αντίδοτο σε κάθε φαντασία.
Η ζωή ανοίγει εύκολα τρύπες αλλά δεν κλείνει καμία.
Με τον καιρό κατάλαβα πως
οι ζωντανοί στρατολογούν τους νεκρούς στη δια βίου μάχη τους με το απόλυτο.
Οι νεκροί είναι αρματωμένοι με μνήμες που αραχνιάσανε στο χρονοντούλαπο.
Δεν κερδίζεις με μνήμες το απόλυτο,
μόνο με σκοτεινούς συμμάχους από τον ουρανό.
Όταν στήνεις φρούριο στις ερημιές η μοναξιά είναι το μεγαλύτερο μαρτύριο.
Δε νικάς τη μοναξιά με μνήμες,
μοναχά μ’ απανωτές σπαθιές στο σώμα του απόλυτου
μόνο που στο απόλυτο δεν βρίσκεις σώμα να μπορείς να το νικήσεις.