Είναι ένας άγγελος ξιφιός
ζουλί από τ'αστέρια
ψαρεύει όλα τα λάθη μου
θαρρώ με τα δυο χέρια
όσα απλόχερα εκχωρεί
βάναυσα τα δικάζει
κι όταν η μέρα υποχωρεί
η νύχτα κι αν με συγχωρεί
στο τζόγο μ’ ανεβάζει...

Μου ιστορεί για το θυμό
που σκάβει στα πλευρά μου
το μίσος μου που τελειωμό
δεν έχει στην καρδιά μου
κι όσο παινιέμαι πως εγώ
είμαι καλός στην πλάση
μου τραγουδάει τον ύστερο
του έρωτα, τη λάσπη...

Τούτο το φως το τρυφερό
πού Θεέ μου θα στραγγίξω
πού να το απλώσω να σωθώ
όνειρα να στεγνώσω
σκάλα ν'ανέβω, να ενωθώ,
σκάλα, σκάλα, σκάλα
να ανέβω να ενωθώ

Σκάλα ν'ανέβω, να ενωθώ,
ξηρούς καρπούς να στρώσω
μ'ένα κερί από αμμουδιά
όστρακα και σουσάμι
χάρτης αδιάβαστος, βαθύς
κι αγκάθια από τριαντάφυλλο
σ'αράχνης την παλάμη

Πληγώνεται απ’ τ’ ασήμαντα
τη δόξα τη βαριέται
σιχαμερό με λέει φρικιό
και την ορμή γρικιέται
Μα είμαι μουχλιασμένο αβγό
στης Μήδειας τα μάτια
ίσως γιατί δεν πρόφτασα
να'χω ανοιχτά κατάρτια...

Άγγελος μου `τυχε κι εμένα
που όλο με προσβάλλει
με δικαιοσύνες ανοιχτές
με αναποδογυρίζει πάλι
κι έχω στα πόδια το μυαλό
το πέλμα στη μασχάλη
για να'ναι όλο το βήμα μου
η σιωπή της πάλι

Μ’ έζωσε τούτο το αστρικό
μαλλί της, μαξιλάρι
και ήπια τον μισό μου εχθρό
στου φόβου το κελάρι
Πόσο κρασί, πόσο ρακί
θα σου βυζάξω ακόμα
όταν θα `ρθεί γονατιστό
το τέλος μου,
το τέλος μου στο στόμα...

Η μυρωδιά σου είναι ιαχή
φύλακα Άγγελέ μου
κι εγώ ερωτηματικό
στο κλείστρο σου είμαι γυιέ μου

Κόρη μου, ανάσα μου ακριβή
τα στάχυα όταν μαζέψω
τα βότανα όλα νυφικό
τον ήλιο εσύ,
τον ήλιο εσύ παντρέψου