Άφησε πλέον την δουλειά,
το κέντημά σου χάμου
και μίλησέ με μια σταλιά
και κάθισε κοντά μου.

Τα δυο σ’ αδέρφια ξεφωνούν
στου κήπου τα λουλούδια
στου κήπου τ’ άνθη `λογυρνούν
να πιάσουν πεταλούδια.

Και το νινί, που ξαπλωτό
το χέρι του βυζάνει,
αποκοιμήθηκε κι αυτό
και δεν καταλαμβάνει.

Ως και η δύσκολη μαμά
κάτι δουλειά `χε τάχα.
Βλέπεις, κ’ εκείνη προτιμά
να μείνουμε μονάχα.

Έλα, παραίτα την δουλειά,
και πες με δυο λογάκια...
Κοιτάς στο κλήμα δυο πουλιά,
πώς ψάλλουν τραγουδάκια;

Δυο περιστέρια στην αυλή,
πώς λεν τον έρωτά τους!
Το ένα τ’ άλλο τους φιλεί,
και τρέμουν τα φτερά τους!...