Θυμούμ’ ως τώρα νάτανε
τον γερο-καπετάνιο,
Να μου φωνάζει: “Αντωνιό,
έβγα στη βάρκα πάνω”.
Από μικιό στη βάρκα ντου
ήθελα ν’ ανεβαίνω,
τσοι κόμπους τσοι θαλασσινούς
να λύνω και να δένω...

Κοντά του έμαθα κι εγώ
τα δίχτυα να μπαλώνω,
να -ν τα πετώ, να -ν τα τραβώ
στον ήλιο να τ’ απλώνω.
“Θα `ρθει μια μέρα”, μου λεγε,
“οντέ θα μεγαλώσεις,
μες στην καρδιά του μισεμού
την πεθυμιά να νιώσεις.

Και θ’ αρμενίσεις θάλασσες,
τον κόσμο θα γυρίσεις
μα θα σου λείψει ο τόπος σου
κι οπίσω θα... γυρίσεις.
Στον τόπο που μεγάλωσες και κείνες γερασμένες
θα σ’ ανειμένουν οι στιγμές
απού `χες περασμένες”.

Γύρισα καπετάνιο μου,
μα συ `χες φύγει ήδη
στο πιο μακρύ, θαλασσινό,
τζη ζήσης σου ταξίδι...
Ώρα καλή στην πρύμνη σου
κι αέρας στα πανιά σου
Κι ο Άη-Νικόλας φύλακας
στα αρμενίσματά σου…