Λευκό χαρτί η θύμηση
κι η σκέψη σου μελάνι,
κι ο νους μου ολόχρυσο φτερό
που το ζωγράφο κάνει.

Η θύμησή σου φυλακή
που με κρατά κλεισμένο,
πάρε και κρύψε τα κλειδιά ,
ποτέ μου να μην βγαίνω.

Σκέψη μου πες μου γιάιντα κλαις
μα δε θα σε μαλώσω,
ποιάς θύμησης εσίμωσες
και τρόμαξέ σε τόσο.

Η θύμηση σου μοιάζει μου
σκοπό παραπονιάρη,
τση σκέψης παρηγορητή
κι ονειροκανακάρη.

Ποιάς θύμησης ν'απαρνηθώ,
πως να σε λησμονήσω,
που ό,τι κακό κι αν μου'καμες
πάλι θα σ'αγαπήσω.



Σαν το κοπέλι που'χασε
τση μάνας του τη χέρα,
η θύμησή σου λυώνει με,
όμορφη θυγατέρα.

Μύρος Αποστολάκης

Θάλασσας κι Ήλιου χρώματα
σμίξανε στο κορμί σου,
και κάμανε ανατολή,
στο νου, τη θύμησή σου.

Μύρος Αποστολάκης

Πώς λησμονούνται οι θύμησες
πες μου το να το κάνω,
απου σε βγάζω απ΄την καρδιά
και στο μυαλό σε βάνω.