Στη Βιέννη υπάρχουνε δέκα κοπέλες,
ένας ώμος όπου ο θάνατος θρηνεί
κι ένα δάσος από ταριχευμένα περιστέρια.
Υπάρχει ένα κομμάτι αυγής
μες στο μουσείο της πάχνης.
«Αϊ, αϊ, αϊ, αϊ!
Δέξου το αυτό το βαλς με το στόμα κλεισμένο.

Αυτό το βαλς, αυτό το βαλς, αυτό το βαλς,
του ναι, του θανάτου και του κονιάκ,
που μες στη θάλασσα μουσκεύει η ουρά του.

Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ,
μαζί με την πολυθρόνα και με το νεκρό βιβλίο,
ανάμεσ’ απ’ το μελαγχολικό διάδρομο,
μέσα στην σκοτεινή σοφίτα του κρίνου,
μέσα στην κλίνη μας της σελήνης
και μέσα στο χορό που ονειρεύεται η χελώνα.
Aϊ, αϊ, αϊ, αϊ !
Δέξου το αυτό το βαλς, με τη λυγιστή μέση.

Στη Βιέννη υπάρχουν τέσσερις καθρέφτες
όπου παίζουν το στόμα σου και οι αντίλαλοι.
Υπάρχει ένας θάνατος για πιάνο
που ζωγραφίζει γαλάζια τα παιδιά.
‘Υπάρχουν ζητιάνοι πάνω στις στέγες.
Υπάρχουν δροσερές γιρλάντες από δάκρυα.
Αϊ, αϊ, αϊ, αϊ!
Δέξου αυτό το βαλς, που πεθαίνει στην αγκαλιά μου.

Γιατί α’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, αγάπη μου,
μες στη σοφίτα όπου παίζουν τα παιδάκια,
ονειροπολώντας παλιά φώτα της Ουγγαρίας
ανάμεσα στους ψίθυρους της χλιαρής βραδιάς,
κοιτάζοντας αμνούς και κρίνους από χιόνι
μες στου μετώπου σου τη ζοφερή σιωπή.
Αϊ, αϊ, αϊ, αϊ !
Δέξου αυτό το βαλς του «Σ’ αγαπώ για πάντα».

Στη Βιέννη θα χορέψω μαζί σου
με μια μεταμφίεση που θα `χει
κεφάλι ποταμού.
Κοίτα τι όχθες από υάκινθους έχω!
Θ’ αφήσω ανάμεσα στις κνήμες σου το στόμα μου,
την ψυχή μου μέσα στις φωτογραφίες και στους κρίνους,
και μες στα σκοτεινά τα κύματα από το περπάτημά σου
θέλω αγάπη μου, αγάπη μου, ν’ αφήσω,
βιολί και μνημείο, τις κορδέλες του βαλς.