Ποτέ σου δε θα καταλάβεις πόσο σ’ αγαπώ
γιατί κοιμάσαι μέσα μου κι είσαι αποκοιμισμένος,
εγώ σε κρύβω κλαίγοντας, κυνηγημένος
από μια φωνή από διαπεραστικό ατσάλι.

Νόμος π’ ανεμοδέρνει το ίδιο σάρκα κι αστέρι
τρυπάει κιόλας το πολύπαθο στήθος μου
και τα θολά τα λόγια έχουν δαγκώσει
τα φτερά του αυστηρού πνεύματός σου.

Πλήθος κόσμου πηδά μες στους κήπους
προσμένοντας το σώμα σου και την αγωνία μου
πάνω σ’ άλογα από φως και πράσινες χαίτες.

Αλλά συνέχισε να κοιμάσαι, ζωή μου.
Άκου το αίμα μου σπαραγμένο στα βιολιά!
Κοίτα που μας παραμονεύουν ακόμη!