Το πούλμαν προχωράει βουίζοντας
Αλέθοντας τα δευτερόλεπτα σ΄αέρινα άλευρα.

Τέρας μου μυθικό
Ό,τι φοβάμαι κι ό,τι σέβομαι είσαι εσύ
Που καταπίνεις τις λευκές γραμμές
Στη λυσσασμένη άσφαλτο –
Η νύχτα ενσαρκώνοντας τον έναστρο χρόνο.

Ετούτη η λεωφόρος προεκτείνεται
Σε μια γραμμή χαμένη στο αχανές
Γύρω οι σφαίρες κι οι μικροί πλανήτες παίζοντας –
Η νύχτα ενσαρκώνοντας τον έναστρο χρόνο

Τρέχω με ιλιγγιώδη ακινησία προς το μέλλον
Στα μακριά μαλλιά μου σύννεφα κι αστέρια
Σίφουνας οι αιώνες μέσα μου περνάνε
Παγωμένο ρεύμα –
Πλάι μου επιβάτες κοιμισμένοι πάνε..

*