Με ρωτάς τι κάνω
αν κερδίζω ή χάνω χωρίς εσένα.
Με ρωτάς τι νέα
κι αφελώς μοιραία αλλάζω θέμα.

Δε θα σου δώσω το δικαίωμα αυτό
να μάθεις τι κάνω πως νιώθω,
γιατί είναι θέμα βαθιά προσωπικό
δεν πρόκειται ποτέ μου να σου πω.

Πως είμαι έτσι κι έτσι, το γέλιο μου έχεις κλέψει
για χρόνια ποτισμένη, στα χιόνια χαμένη,
να ζω στους μείον έξι.
Πόσο η καρδιά ν’ αντέξει χιλιόμετρα να τρέξει,
στη λάσπη και στον πάγο βουλιάζει το άδειο κορμί,
που `χες λατρέψει.

Μα δε θα πω ούτε λέξη πως είμαι έτσι κι έτσι.
Και δε θα πω ούτε λέξη πως είμαι έτσι κι έτσι.

Με ρωτάς πως είμαι
η ζωή αν είναι ίδια για μένα.
Σου χαμογελάω κι αυστηρά
απαντάω άλλο ένα ψέμα.

Δε θα σου δώσω το δικαίωμα αυτό
να μάθεις τι κάνω πως νιώθω,
γιατί είναι θέμα βαθιά προσωπικό
δεν πρόκειται ποτέ μου να σου πω.

Πως είμαι έτσι κι έτσι, το γέλιο μου έχεις κλέψει
για χρόνια ποτισμένη, στα χιόνια χαμένη,
να ζω στους μείον έξι.
Πόσο η καρδιά ν’ αντέξει χιλιόμετρα να τρέξει,
στη λάσπη και στον πάγο βουλιάζει το άδειο κορμί,
που `χες λατρέψει.

Μα δε θα πω ούτε λέξη πως είμαι έτσι κι έτσι
Και δε θα πω ούτε λέξη πως είμαι έτσι κι έτσι.