Σε θέλω τόσο, δεν το ξέρεις,
αναστατώνομαι πολύ
σκιρτάει το μέσα σαν αγγίζω
το κεντητό σου το κορμί.
Σε βλέπω πάλι στ’ όνειρο μου
και σε γυρεύω στην αυλή
μαζεύω τις φωτογραφίες,
λαθραία θέλει η εποχή.

Δεν είναι τίποτα που να μην ξέρεις,
τίποτα άγνωστο πολύ,
αγάπη είναι που θα φέρεις
μ’ αυτήν μπολιάζεις τη ζωή.
Δεν είναι η άνοιξη που λαχταράω
είναι η ανάσα σου η καυτή,
σε άγιο σώμα ν’ ακουμπάω
την πονεμένη μου ψυχή.

Σε μονοπάτι περπατάω
σ’ αυτό που μ’ έβαλες εσύ
τα πόδια σου γυμνά κοιτάω,
δεν σε χορταίνω πια μικρή.
Και ζω για τ’ άπιαστο εγώ σου,
για δυο καμπύλες σου αγκαλιά
δεν έχει χρώμα αυτό το σώμα
άυλο μοιάζει στην ματιά.

Δεν είναι τίποτα που να μην ξέρεις,
τίποτα άγνωστο πολύ,
αγάπη είναι που θα φέρεις
μ’ αυτήν μπολιάζεις τη ζωή.
Δεν είναι η άνοιξη που λαχταράω
είναι η ανάσα σου η καυτή,
σε άγιο σώμα ν’ ακουμπάω
την πονεμένη μου ψυχή.