Σαν ρόδο της ερήμου εγώ
χωρίς νερό πάντα ανθίζω
βρέχομαι μόνο όταν δακρύζω
στο Gran Desierto, στο Μεξικό.

Ψάλλουν οι άγγελοι ωσαννά
κι είπε ο Θεός βροχή θα φέρει,
πάντα με κόβει κάποιο χέρι
κι εγώ φυτρώνω αλλού ξανά.

Γιατί είμαι εγώ το ρόδο της ερήμου
όπως την άμμο καίει ο ήλιος, καίει ο ήλιος την ψυχή μου.
Γιατί είμαι εγώ το ρόδο της ερήμου
έρχεται ο πόνος και φυτρώνει και μεγαλώνει μαζί μου.

Από μικρό, μικρό παιδί
ταύροι πετούσαν στ’ όνειρό μου,
μέσα στον ξάστερο ουρανό μου
έπεφτε ξάφνου η αστραπή.

Τρομάζαν οι άντρες στα χωριά
μαζεύαν μέσα γιους και κόρες,
είδα μπροστά μου τόσες χώρες
μα δεν αγάπησα καμιά.

Γιατί είμαι εγώ το ρόδο της ερήμου
όπως την άμμο καίει ο ήλιος, καίει ο ήλιος την ψυχή μου.
Γιατί είμαι εγώ το ρόδο της ερήμου
έρχεται ο πόνος και φυτρώνει και μεγαλώνει μαζί μου.

Δεν είναι δα τόσο συχνά
που οι άνθρωποι από `δω περνάνε,
μα όταν περίεργα με κοιτάνε
κι εγώ ποιος είμαι με ρωτάν'.

Γίνομαι ψεύτης κι απαντώ
γιατί ούτε όνομα δεν έχω
έμαθα να γελάω, ν’ αντέχω
σ’ αυτό τον άγριο τον καιρό.

Γιατί είμαι εγώ το ρόδο της ερήμου
όπως την άμμο καίει ο ήλιος, καίει ο ήλιος την ψυχή μου.
Γιατί είμαι εγώ το ρόδο της ερήμου
έρχεται ο πόνος και φυτρώνει και μεγαλώνει μαζί μου.