Μια γερά στη γη πατάω,
μια πετώ στον ουρανό.
Με τον πόνο μου γελάω
κλαίω για τον διπλανό.

Είμαι ένα φίρδιν μίγδιν
το κακό και το καλό.
Μια το στόμα είναι στρείδι,
άλλοτε δεν το σφαλώ.

Στα εντός κι εκτός συγχρόνως
αλλά και επί τ’ αυτά.
Η χαρά μαζί κι ο πόνος
απ’ τα κρύα στα καυτά.

Είμ’ η εκβολή κι η κοίτη,
πρόποδες και κορυφή,
αετός και το σπουργίτι,
γεύση γλύκα και στυφή

Άνω κάτω κομπανία
που τη μια κελαηδά,
και την άλλη απελπισία
νότες, στίχο ξε-πουλά

Είμαι ο αμνός κι ο λύκος,
ο κανείς και οι πολλοί,
είμ’ εκείνος που αδίκως,
ίσως, σε πυροβολεί.