Σε γη που νύμφες βλάστησε, ήρωες και αγγέλους
τις μούσες που ανάθρεψε... στοιχειά κι αερικά,
το όνειρο σαΐτεψα... με αιχμή αρχαίου βέλους
ζητώντας ψυχοβότανα, να φτιάξω γιατρικά.

Μοναχικός ταξιδευτής, στο χθες εγκλωβισμένος
στο κέρας της Αμάλθειας αιώνιος φρουρός,
στου όχλου την καταφυγή ο παραγκωνισμένος
ενσαρκωμένος δαίμονας... στο τώρα ναυαγός.

Με παρεισία, ευθυτενής... τ’ ανάστημα υψώνω
τους δυνατούς του κόσμου αυτού με αναίδεια κοιτώ,
κι όταν οραματίζομαι... το θαύμα κατορθώνω
το κάθε φαύλο έργο μου, κρυφά επικροτώ.

Σαν ηγεμόνας έκπτωτος, που γεύεται λαθραία
τις κολασμένες ηδονές στης Λίλιθ τον βωμό,
μπορώ να επεισέρχομαι στο άπειρο τυχαία
γιατί Αρχάγγελου φτερά στους ώμους μου φορώ.

Σακατεμένος ήρωας... ευγενικός αλήτης
που με τις λέξεις προσπαθεί να πλάσει τις στιγμές,
φευγάτος νους... που μονομιάς εγείρεται προφήτης
και εξυμνεί τα πάθη του... σα να `ταν αρετές.