Άναψα του μυαλού μου τα σβηστά κεριά
δειλά προχώρησα στα κρύα σκαλοπάτια,
φωνές τριγύρω μου... στοιχειά κι αερικά...
καρφιά στην πλάτη μου δέκα χιλιάδες μάτια.

Ποιος είμαι άραγε τον ίσκιο μου ρωτώ
καμιά απάντηση το ξέρω δεν υπάρχει,
ψίθυρος έγινα... γυμνός ακροβατώ...
ήρωα τέλος το κορμί μου θέλει να `χει.

Άχραντο φως και μυστικά πρωτόκολλα
ο χρόνος δικαστής το χθες με κατακρίνει,
πύρινα δάκρυα που τέμνουν τις στιγμές...
αναρωτιέμαι από μένα τι θα μείνει...

Καράβι φάντασμα, στα βράχια τσακισμένο
κλάψε καρδιά μου σιωπηλά και παραδόσου,
σπονδή στο αύριο το διχασμένο τώρα
γδάρε τις σάρκες σου... δοξάσου... εξιλεώσου!!!