Μεσημβρινού ρεμβασμού
πυρήνας ηλιοτροπίου
βλέφαρα μισόκλειστα
σε κόγχες κρανίου αρσενικού.

Επιστρατευμένη αφαίρεση
του πώς σταματάς ν’ αγγίξεις με τα χείλη
μ’ ανάσα να κάψεις
τους λαξευμένους οφθαλμούς.

Κι όταν το σώμα απομακρύνεται
κι όρθιο σφίγγει τους μυς των ποδιών
ένα μοβ πένθιμο σε πιάνει
απ’ των ναών τις μαραμένες βιολέτες
κι ένα χρυσό φωτός διαθλασμένου
σε καθρέφτες που δίγλωσση γυναίκα
τους μαστούς της ηδυπαθώς ανασηκώνει.

Δαχτύλου νοηματική πρόσκληση
τη γλώσσα να παίξεις στην άλω του δεξιού βυζιού
του αριστερού η σπείρα της γεύσης
καθοδικό μονοπάτι
την αγνοώ.

Μέρες άδειες προσμονής
απολεσμένες αστρικές συνουσίες
από την έρημο του Σείριου
τα φορτωμένα καραβάνια
ρωγμές δηλητηριασμένων ανέμων
στις πεθαμένες λεωφόρους κουβαλούν.

Αστέγνωτοι άγγελοι
νωποί άγιοι
στο θόλο τ’ ουρανού αγκιστρωμένοι
διυλίζουν της ικεσίας το ύδωρ.
Υδρογόνο
οξυγόνο
μόρια φωτός απελευθερωμένα
χαράζουν τη ζωή με τόση ιεροσύνη.

Ανάλαφρα κρατώντας στα δυο μας χέρια
τα περιεχόμενα του βίου μας
αντιμεταθέτουμε κεφάλαια
ανασυντάσσουμε παραγράφους
σημειώνουμε στο περιθώριο
μιας άλλης διάστασης τα γεγονότα
αυτά που ο χρόνος δεν εγγίζει
στου ανυπόστατου σοφού την ανάγνωση.

Διόλου δεν ανησυχώ
μετρώ ακόμη τις εποχές
ως η μέλισσα
επαναληπτικά κάθε ανοίξεως
αρχή και τέλος.
-Ωτακουστής του λάμδα και του ρο
μελίρρυτα από το μέλι-
αναγγέλλει πτερύγων διάφανων
ο βόμβος.